Για πρώτη φορά εδώ και επτά εβδομάδες πήγα στη Θεσσαλονίκη για το τριήμερο. Ευτυχώς δεν έμεινα και τις τρεις ημέρες εκεί. Και λέω "ευτυχώς" εγώ, που σχεδόν κάθε 3 εβδομάδες δεν έβλεπα την ώρα να βρεθώ στην αγαπημένη μου πόλη, που τραγουδούσα τραγούδια γι' αυτήν όταν έλειπα μακριά της κατά τη διάρκεια της θητείας μου ή όταν έλειπα τα πρώτα χρόνια λόγω της εργασίας μου σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Κι ας έβλεπα σιγά σιγά όλο και περισσότερο τις άσχημες πλευρές αυτής της πόλης. Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που επέστρεψα από την Κέρκυρα όπου είχα πρωτοδιοριστεί ως εκπαιδευτικός. Μόλις περπάτησα στην πλατεία Βαρδαρίου το 2005 μετά από τρεις εβδομάδες, ένα κύμα καυσαερίου μπούκωσε το αναπνευστικό μου. Όταν δοκίμασα το νερό από τη βρύση, το έφτυσα. Κάθε φορά που βρισκόμουνα στο κέντρο της πόλης, ένιωθα εγκλωβισμένος στο τσιμέντο και τη φασαρία. Βλέπετε, οκτώ χρόνια τώρα σε Κέρκυρα, Λειβαδιά, Λήμνο και Δράμα έχω μάθει να έχω ορίζοντα, να παρατηρώ έντονα τις αλλαγές στον ουρανό, να μυρίζω τα λουλούδια, τη βροχή.
Αλλά όχι, αντιστεκόμουν στη εικόνα της μεγαλούπολης που γινότανε όλο και πιο "γκρίζα". Παρατηρούσα μόνο τα στοιχεία εκείνα που την έκαναν ελκυστική. Την όμορφη και ζωντανή της αγορά με τον κόσμο να γεμίζει τα πεζοδρόμια και τα καταστήματα, να γελάει, να φωνάζει, να πίνει και να τρώει. Το φανταστικό ηλιοβασίλεμα από την πλατεία Λευκού Πύργου, την υπέροχη θέα από τα Κάστρα, τη διασκέδαση στις καφετέριες, τα μπαράκια και τα κλάμπ. Αλλά τώρα; Τώρα υπάρχει κρίση. Αυτή η ρημάδα οικονομική κρίση, η οποία ασχέτως ποιος φταίει και για ποιο λόγο έγινε, έχει πλήξει όχι μόνο την τσέπη μας, τους λογαριασμούς μας, τα οικονομικά μας τέλος πάντων, αλλά έχει πληγώσει αυτό για το οποίο η Θεσσαλονίκη ήταν γνωστή και αναντικατάστατη : τη ζωντάνια της, τον ενθουσιασμό της, την ανεμελιά της.
Τώρα η πόλη είναι σαν να έχει πεθάνει ή μάλλον σαν να πενθεί. Να πενθεί για την απώλεια κάποιου αγαπημένου της. Και φυσικά - για να αστειευτώ και λιγάκι - δεν εννοώ τον Παπαγεωργόπουλο. Σκοτιστήκαμε γι' αυτόν. Η πόλη μοιάζει σαν μία μητέρα που έχει χάσει το παιδί της. Μία θλίψη έχει σκεπάσει το κέντρο τουλάχιστον της πόλης. Ή μάλλον μία κατάθλιψη. Οι περισσότεροι κυκλοφορούν με μία απάθεια στο πρόσωπο και τις κινήσεις τους, τις οποίες εκτελούν εντελώς μηχανικά. Μοιάζουν με μία ταινία όπου πρωταγωνιστεί η Νικόλ Κίντμαν, στην οποία ένας εξωγήινος οργανισμός μπαίνει στο σώμα των γήινων και τους κάνει να ζουν και να κινούνται χωρίς συναισθήματα, με μεγάλη απάθεια σε οτιδήποτε γίνεται γύρω τους. Πολύ θα ήθελα να ήμουν στο μυαλό αυτών των ανθρώπων που συναντούσα, να ακούσω όλα αυτά που έχουν στο μυαλό τους. Ή μήπως, δε χρειάζεται, μήπως είναι πολύ εύκολο να καταλάβουμε όλοι τι έχουν στο μυαλό τους : λογαριασμούς, χρέη, αναζήτηση εργασίας. Δεν θα ξεχάσω αυτό που είπε στη γυναίκα μου ο ιδιοκτήτης ενός καταστήματος υποδημάτων στην Κασσάνδρου πριν από 2 χρόνια, όταν πήγε να αγοράσει ένα ζευγάρι παπούτσια που της άρεσαν : "Είναι σπάνιο πια να βλέπεις κάποιον ο οποίος να χαίρεται με την αγορά ενός καινούργιου ζευγαριού. Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζεις ότι όταν κάνουν μία καινούργια αγορά, έχουν τόσες τύψεις, που δεν το χαίρονται καθόλου".
Και η κατάσταση αυτή που βίωσα την Παρασκευή το απόγευμα (ένα κατεξοχήν "ζωντανό" χρονικό διάστημα για την πόλη) είναι η κορυφή του παγόβουνου. Εδώ και χρόνια η Θεσσαλονίκη έχει χαλάσει από τα έργα που γίνονται στο κέντρο - το 2013 θα τελείωνε η πρώτη φάση του μετρό ή μήπως κάνω λάθος; - από τους μετανάστες με την πραμάτεια τους που έχουν γεμίσει όλους του κεντρικούς δρόμους, από τους ζητιάνους (αληθινούς ή ψεύτικους) που ξεπηδούν από κάθε γωνία, το φόβο των διαρρηκτών, τα σκουπίδια, την ηχορύπανση. Αλλά όλα αυτά μπορούσα να τα αντέξω. Μπορούσα να τα αντιπαρέλθω και να εστιάσω στην θετική πλευρά της. Μπορούσα να πω ότι θα ήθελα να ζήσω σε κάποια πλευρά αυτής της πόλης. Όμως τώρα; Τώρα με τρομάζει η σκέψη ότι μπορεί να τριγυρνώ στην πόλη και να συναντώ συνέχεια σκυθρωπά πρόσωπα. Ίσως αργότερα, πολύ αργότερα. Ίσως κάπου αρκετά μακριά από το κέντρο. Ίσως και ποτέ και πουθενά.
