Πώς κατάντησε έτσι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα; Σε τι χαμηλή υπόληψη έχει περιέλθει; Θυμάμαι, όταν εγώ ήμουν μαθητής, ότι δίναμε αρκετή σημασία στο δημόσιο σχολείο, το είχαμε σε κάποια εκτίμηση, είχαμε ένα σεβασμό στους καθηγητές. Τουλάχιστον εμείς οι οποίοι βλέπαμε μέσα από το σχολείο την εξέλιξή μας, επαγγελματική και προσωπική. Ακόμα και κατά την Γ' τάξη του Λυκείου προσέχαμε τους καθηγητές, ασχολούμασταν με τις ασκήσεις και τις εργασίες που μας ανέθεταν, διότι απλά πιστεύαμε ότι και αυτές, αθροιστικά με τη δουλειά που κάναμε για το φροντιστήριο, θα μας άνοιγαν λίγο πιο εύκολα την πόρτα του Πανεπιστημίου.'Η μήπως κάνω λάθος; Μήπως δεν θυμάμαι καλά; Μήπως τα βλέπω από τη δική μου καθαρά προσωπική οπτική;
Αλλά σήμερα; Σήμερα υπάρχει μία πλήρης απαξίωση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Και δεν οφείλεται μόνο στην οικονομική κρίση. Η ελλιπής χρηματοδότηση των σχολείων φυσικά έχει προκαλέσει αρκετά προβλήματα. Υπάρχουν σχολεία που δεν έχουν χαρτί εκτύπωσης, υλικά καθαριότητας, πετρέλαιο για θέρμανση κ.λ.π. Όμως η κατάσταση διαμορφωνόταν σταδιακά όλα τα τελευταία χρόνια. Η έλλειψη καθηγητών σε πολλά σχολεία, όπως για παράδειγμα τα μουσικά, τα ΕΠΑ.Λ. και γενικά τα απομακρυσμένα από το υδροκεφαλικό κέντρο σχολεία, η συχνά καθυστερημένη έλευση των βιβλίων με αποκορύφωμα αυτό που συνέβη πριν από δύο χρόνια με τα CD, η έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής (εργαστηρίων Η/Υ, φυσικών επιστημών, εργαστηρίων για τα ΕΠΑ.Λ., βιβλιοθηκών κ.λ.π.), όμορφων και λειτουργικών κτηρίων ήταν ορισμένα από τα προβλήματα που χαρακτήριζαν τα δημόσια σχολεία.
Κατά τη γνώμη μου όμως σημαντικό πρόβλημα ήταν και ο τρόπος που λειτουργούσαν οι εκπαιδευτικοί μέσα σ' αυτό το σύστημα. Για πολλά χρόνια το μόνο που μας ένοιαζε ήταν πόσα χρήματα θα πάρουμε. Λες και δεν ήταν λειτούργημα αυτό που κάναμε. Λες και δεν ξέραμε πόσα χρήματα έδινε το δημόσιο στον εκπαιδευτικό. Όλοι μπαίναμε στο δημόσιο για τη σιγουριά και τα καλά χρήματα, αλλά σχεδόν μόλις μπαίναμε, διεκδικούσαμε περισσότερα χρήματα για τον εαυτό μας. Μια φορά θυμάμαι είχα κάνει μία αντίστοιχη συζήτηση με έναν εκπαιδευτικό γαλλικής φιλολογίας. Μου έλεγε, λοιπόν, ότι διεκδικεί περισσότερα χρήματα, διότι αναγκάζεται να αγοράζει βιβλία για να μπορέσει να κάνει καλύτερα τη δουλειά του. Εγώ τον ρώτησα τι θα προτιμούσε, να πάρει μία αύξηση 200€ στα χρήματα που είχαμε τότε (2006) ή να δοθεί έναν αρκετά σημαντικό ποσό για την ενίσχυση όλων των βιβλιοθηκών όλων των σχολείων με τα απαιτούμενα βοηθήματα για όλα τα αντικείμενα. Φυσικά ο καθηγητής επέλεξε το πρώτο. Εννοείται πως η περιβόητη αύξηση της δαπάνης για την εκπαίδευση στο 5% του Α.Ε.Π. της χώρας (πάγιο αίτημα της εκπαιδευτικής κοινότητας) για τους περισσότερους αφορούσε αύξηση των μισθών. Και τώρα γνωρίζουμε με ποια χρήματα δίνονταν αυτοί οι μισθοί! Και προς Θεού, δεν εννοώ ότι δεν είναι σημαντική η αμοιβή οποιουδήποτε εργαζόμενου. Φυσικά και πρέπει να διασφαλίζεται ότι κάθε εργαζόμενος θα ζει μία άνετη ζωή με την αμοιβή του, αλλιώς θα δεν θα μπορεί να κάνει καλά τη δουλειά του ή θα προσανατολιστεί σε άλλες μεθόδους. Αλλά ΟΛΟΙ οι εργαζόμενοι. Και όχι σε βάρος της Ελληνικής Οικονομίας.
Και όλα αυτά ενώ υπήρχαν πολλοί εκπαιδευτικοί της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που έκαναν και ιδιαίτερα μαθήματα. Αυτό ήταν κοινό μυστικό. Και μάλιστα στους ίδιους μαθητές στους οποίους το πρωί δίδασκαν το ίδιο αντικείμενο. Τι ανηθικότητα!!! Και φυσικά αφορολόγητα, "μαύρα". Σε κάθε περιοχή της Ελλάδας ήταν αξιοπρόσεχτα τα σπίτια και η ζωή ορισμένων από αυτούς. Ή το άλλο : πόσοι από τους καθηγητές εργάζονταν λιγότερο από το υποχρεωτικό τους ωράριο, αρνούμενοι να συμπληρώσουν το ωράριό τους σε άλλα σχολεία. Ή τα σχολεία θα έπαυαν να λειτουργούν με λίγους μαθητές σε μικρά χωριά ή οι καθηγητές θα έπρεπε να μετακινηθούν.
Το τελευταίο όμως με το οποίο θα ήθελα να ασχοληθώ είναι οι ώρες πραγματικής διδασκαλίας. Κάθε χρονιά χάνονται πολλές ώρες, εντός των άλλων, για άνευ σημασίας λόγους. Κάθε χρονιά χάνεται μία ημέρα τον Νοέμβρη και κάθε δεύτερη χρονιά μία ακόμα ημέρα για εκλογή συνδικαλιστικών οργάνων. Αναρωτιέμαι, δεν θα μπορούσε να γίνει αυτό το Σαββατοκύριακο, όπως γίνεται με άλλους συλλόγους του ιδιωτικού τομέα (οικονομολόγοι, δικηγόροι κ.λ.π.) ή καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας χωρίς να χάνουμε μάθημα, καθώς κανείς μας σχεδόν δεν εργάζεται το ωράριο που θα έπρεπε (8π.μ. με 2μ.μ.). Επίσης, αρκετές ώρες χάνονται για να έρθουν οι συνδικαλιστές στα σχολεία και να μας ενημερώσουνε για τα προβλήματα του κλάδου (χρήματα, χρήματα, χρήματα, αξιολόγηση), κι ενώ γίνονται συνελεύσεις στις οποίες όποιοι εκπαιδευτικοί θέλουν, μπορούν να παρευρεθούν και να διατυπώσουν την άποψή τους. Ώρες χάνονται για τις καταλήψεις των μαθητών, με την ανοχή αρκετών "δημοκρατικών" εκπαιδευτικών, για να δοθούν οι βαθμοί στους μαθητές, για να συζητήσουμε τι βαθμούς θα βάλουμε στους μαθητές, πότε θα πάνε εκδρομή οι μαθητές (αναγκαστικά πολυήμερη, αλλιώς θα θυμώσουν οι μαθητές και δεν θα μπορούμε να κάνουμε μάθημα - τι εκβιαστικά διλήμματα είναι αυτά), για να γίνουν οι σχολικές εορτές, για να πάνε οι μαθητές στην εκκλησία (λες και δεν μπορούνε να πάνε όποτε άλλοτε θέλουν τα παιδιά, λες και πρέπει να τους επιβάλλουμε μία θρησκευτική συνείδηση). Και η απάντηση των περισσότερων συναδέρφων, όταν θέλει κάποιος να κάνει το μάθημα έτσι ακριβώς όπως το έχει σχεδιάσει στην αρχή της χρονιάς είναι "δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς οι μαθητές δεν δίνουν σημασία για το σχολείο, πηγαίνουν φροντιστήριο". Το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό;
Όλα αυτά είναι καθαρά μία προσωπική άποψη. Και γνωρίζω ότι όλα αυτά είναι αρκετά αντιπαθητικά σε πολλούς στην εκπαιδευτική κοινότητα. Αλλά είναι η αλήθεια!
