Ξέρετε γιατί το επάγγελμα του εκπαιδευτικού είναι το ομορφότερο επάγγελμα στον κόσμο; Διότι, εκτός των άλλων, εμείς οι εκπαιδευτικοί βρισκόμαστε συνεχώς κοντά σε εφήβους. Είμαστε δηλαδή συνεχώς σε επαφή με το πιο δημιουργικό, ζωντανό, αλλά και κριτικό κομμάτι ενός πληθυσμού. Πόσο, αλήθεια, αναζωογονητικό είναι να βλέπεις τριγύρω σου τα χαμόγελα, τις σκανταλιές, τον ενθουσιασμό, τους αθώους έρωτες, αλλά και τις αγωνίες, τους προβληματισμούς, και ενίοτε τις μικρές απογοητεύσεις μίας ηλικίας τόσο μακριά από τη δική μας, τόσο ξεχασμένη από εμάς, μίας ηλικίας που κάπου κάπου τη νοσταλγούμε, διότι όχι μόνο μας θυμίζει τα δικά ανέμελα χρόνια, αλλά κι επειδή μας υπενθυμίζει πόσο πολύ έχει η εποχή μας χάσει αυτή την αθωότητα.
Θα περίμενε κανείς ότι αυτή η εποχή, η οποία είναι τόσο άγρια και ένοχη, αυτή η οικονομική κρίση, θα κατέστρεφε την αθωότητα, τη ζωντάνια, τη σκέψη των νέων ανθρώπων. Πολλές φορές αναφέρουμε ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα καθιστά τους νέους αντιγραφείς, "παπαγάλους", scanner γνώσεων, τις οποίες αποθηκεύουν άκριτα, αλλά πολλές φορές δεν ξέρουν να τις χρησιμοποιούν. Ίσως να συμβαίνει αυτό σε κάποιο βαθμό. Ίσως να συνέβαινε αυτό μερικά χρόνια πριν. Έχω την εντύπωση, όμως, ότι η οικονομική κρίση μπορεί να μεταβάλλει την κατάσταση αυτή. Οι έφηβοι έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται σε ένα μικρό ή μεγάλο βαθμό τις δυσκολίες της εποχής κι έχουν αρχίσει να προσαρμόζονται. Το σημαντικότερο είναι ότι έχουν αρχίσει να διαμορφώνουν άποψη και να ασκούν κριτική στον κόσμο που τους έχουμε "πλασάρει" και φυσικά στους ίδιους τους "πλασιέ".
Οι έφηβοι που φοιτούν στο Λύκειο, επειδή ακριβώς έχουν βιώσει και γνωρίζουν την πρότερη κατάσταση, έχουν υποστεί κι αυτοί την αλλαγή που όλοι έχουμε δεχτεί στη ζωή μας, στα οικονομικά μας, στη ψυχολογία μας, στις σχέσεις μας. Και είναι ό,τι χειρότερο να κόβεις τα όνειρα, τις ελπίδες, τον ενθουσιασμό των νέων ανθρώπων, ειδικά αυτών της Γ' τάξης που ετοιμάζονται να πάρουν τις πιο σημαντικές αποφάσεις μέχρι τώρα στη ζωή τους. Κι αυτό τους έχει κάνει να είναι θυμωμένοι με εμάς, με τους γονείς τους, με τους πολιτικούς, με όποιους τέλος πάντων μπορεί να φταίνε για την κατάσταση αυτή. Και σίγουρα τους έχει κάνει να αναζητούν τις αιτίες, να θέλουν να συζητούν για όλα αυτά που συμβαίνουν, να προσπαθούν να μάθουν, να καταλάβουν.
Κι εμείς ως εκπαιδευτικοί τι πρέπει να κάνουμε από τη μεριά μας; Κατά τη γνώμη μου πρέπει να προσπαθούμε με όσο γίνεται αντικειμενικό τρόπο να συζητάμε μαζί τους, να τους παρουσιάζουμε την κατάσταση, να ανταλλάσσουμε επιχειρήματα, να συμβουλεύουμε. Αυτό που δεν είναι εύκολο να κάνουμε, που καθόλου δεν ενδείκνυται είναι να τους αγνοούμε και να προσπαθούμε να κάνουμε το μάθημά μας. Πώς είναι δυνατόν να μένεις στην ύλη και να προσπαθείς για παράδειγμα να τους μάθεις τις έννοιες "αποταμίευση στην τράπεζα" ή "τόκος καταθέσεων", όταν πολλές από τις οικογένειες των μαθητών όχι μόνο δεν έχουν τη δυνατότητα να βάλουν χρήματα στην άκρη, αλλά και χάνουν κάθε ακίνητη και κινητή περιουσία που έχουν. Πώς μπορεί κάποιος εκπαιδευτικός στο δημόσιο με μία μόνιμη θέση να μιλήσει στους μαθητές θεωρητικά για τις έννοιες "εργασία" και "ανεργία", όταν πολλοί μαθητές βιώνουν από πρώτο χέρι ποιες είναι οι συνέπειες της ανεργίας. Και πώς είναι δυνατόν να προσπαθήσεις να εξηγήσεις στους μαθητές ότι οι επιχειρήσεις και άρα και οι τράπεζες, "έχουν μία ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και πρέπει οι ενέργειες τους να γίνονται σύμφωνα με έναν Κώδικα Επιχειρησιακής Ηθικής", όταν οι τράπεζες και οι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις δεν ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο παρά μόνο για το "ανήθικο" κέρδος τους. Για μένα δεν είναι και τόσο εύκολο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου